all that I want is to wake up fine

Jak to było, kawa bez kofeiny, piwo bez alkoholu, życie bez sensu.

I tak się chyba jakoś czuję, zupełnie bez sensu.

Niby się układa, niby leci czas przed siebie, niby cały czas coś jest, a tak naprawdę jednak okazuje się, w pewnym momencie, że dupa wołowa.

I to ja wcale nie mówię o tym, że chociaż raz w życiu chciałam zaszaleć, że  po tym jak zobaczyłam w lustrze, że całą grzywkę mam siwą, a później jak się ucieszyłam, że wracam do naturalnego koloru włosów, to poszłam do sklepu i kupiłam niebieską zmywalną farbę.

Która oczywiście nie wyszła, bo zamiast tego niebieskiego to ja mam końcówki, ale szare, mysie i ledwo widoczne. Jeżeli stanę na palcach, w słońcu, przy lustrze, to widać ale żeby tak bez, to jakoś niespecjalnie.

I śpię dużo, oglądam seriale, przeżywam kryzysy (np. bo netflix nie działał przez chwilę, a nie przez to że nie mam pomysłu na moją pracę magisterską, szanujmy się, priorytety), czytam książki, dużo, dobrych, ale jakoś – powtórzę się – jest bez sensu.

Chcę słońca. Muzyki głośnej. Ciepła. Radości. Żeby włożyć tą spódnicę, co ją oglądam właśnie w sklepie internetowym, i chyba po nią pójdę. Żeby tą narzutkę limonkową narzucić, a na nogi baletki włożyć. I tak biec gdzieś. Iść. Błądzić z rynku nad Wisłę (tak, nie potrafię trafić). Leżeć na trawie, a później zastanawiać się, jak stąd wrócę.

Ale mam do napisania konspekt, pracę, i wstęp do magisterki. 

Lato? Wakacje? Ile jeszcze?