12/30/2017

Co za rok, co za rok

Miłość, młodość, pożądanie.

Takie trzy słowa znalazłam w jednej z wielu facebookowych zabaw pod tytułem „trzy pierwsze słowa opiszą twój 2018 rok”. Niezbyt wierzę w takie rzeczy, ale to jakby dobry – jakiś – punkt zaczepienia do rozpoczęcia podsumowania minionego roku.

Dziwny był ten 2017, obfity w wiele smutnych wydarzeń, z których tylko niektóre można jakoś usprawiedliwić i podać racjonalny powód ich pojawienia się. Zdana sesja, wywalenie z mieszkania, dojeżdżanie przez dwa tygodnie do Krakowa prawie dzień w dzień, koncerty, wizyta w radio, kilka spotkań z fajnymi osóbkami, niestety pogrzeb dziadka, remont, niby spokój, który w ostatnich dwóch tygodniach grudnia okazał się nazbyt zwodniczy – to wszystko to tylko wierzchołek tego, co serio się działo. I w głowie, i w sercu i w ogóle.

Początek roku był spokojny, no, w miarę: zalałam komputer, zmieniłam, zdałam sesję z małymi perturbacjami czyli prawie składałam podanie o warunek, później w marcu był koncert Toma Odella, happysadu, nieco później radio, znów Warszawa, kolejne koncerty. W końcu wywalenie z mieszkania, czego nadal nie jestem w stanie ogarnąć, przyjąć do wiadomości i jakoś sobie tego sensownie ułożyć w głowie. Niepojęte, jak można nie znać ludzi, z którymi mieszka się przez 3 lata i niby zna się ich na pamięć. Wymienione zamki, problemy z odebraniem swoich rzeczy aż w końcu dojeżdżanie do Krakowa codziennie przez niemal dwa tygodnie. Działo się. Później było tylko lepiej – bo jeśli może być tylko gorzej, na pewno będzie 😉

Od sierpnia wszystko potoczyło się własnym dziwnym nieusłuchanym torem: dziadek, remont, problemy z mieszkaniem a w zasadzie brak chęci szukania go, to wszystko się na siebie nałożyło do tego stopnia, że pokój wynajęłam dopiero pod koniec września, w zasadzie biorąc już to, co jest: czyli prawie nic. Uczelnia, zmiana promotora, ten od ciasta, któremu nie smakowało, później olewanie z jego strony i to takie dziwne uczucie, że hej, wszyscy ludzie których znasz, i których obarczasz jakimś zaufaniem – nawet niewielkim niezauważalnym – koniec końców robią cię w konia.

Na 2018 nie mam żadnych planów – pasuje obronić magisterkę, odebrać dyplom, może zabrać się za prawko, skoro obiecałam komuś, że go przewiozę. Może wynająć nowe mieszkanie, może znów zaufać i może tym razem się na tym nie przejechać.


2018, please be good.

12/07/2017

oby było tak jak jest

Lubię takie tygodnie jak ten.

Trochę zwariowane, trochę zabiegane, a jednak spędzane w tak doborowym towarzystwie, że aż chciałoby się kliknąć gdzieś guzik „pause” i trochę się temu, z boku, poprzyglądać.

Są wyjścia na herbatę czy grzańca, jest układanie puzzli, dokładnie tych, mikołajkowych, których nikt mi nie chciał sprawić bo obawiali się, że będą mi (domownicy) musieli pomagać, więc je sobie wzięłam i trzeci wieczór ze współlokatorką układamy (siedzę właśnie w tych kawałeczkach obrazków, i trochę mam dość i udaję, że nie widzę), chodzenie o dwudziestej drugiej do żabki, po piwo, a później picie go przez dwa dni (nie polecam), podśpiewywanie świątecznych piosenek albo playlist podrzuconych przez spotify, aż w końcu siedzenie do późna… i wylegiwanie się w łóżku do późna… też. Są przeboje z uczelnią, z pamięcią i tym, że człowiek im starszy, tym bardziej cofa się w rozwoju.


I tak jakoś, właśnie, fajnie jest. Oby ten grudzień był dobrym miesiącem.

Zadziwiające, że zaczęłam co jakiś czas zapisywać coś w tamtym notesie. i tak jakoś lżej się śpi, jak człowiek co nieco z siebie wyrzuci.

a na dobitkę, to chciałam powiedzieć, że piszę petycję by zabronili Kortezowi wydawać takich przygnębiających płyt. ktoś poprze?