Co za rok, co za rok

Miłość, młodość, pożądanie.

Takie trzy słowa znalazłam w jednej z wielu facebookowych zabaw pod tytułem „trzy pierwsze słowa opiszą twój 2018 rok”. Niezbyt wierzę w takie rzeczy, ale to jakby dobry – jakiś – punkt zaczepienia do rozpoczęcia podsumowania minionego roku.

Dziwny był ten 2017, obfity w wiele smutnych wydarzeń, z których tylko niektóre można jakoś usprawiedliwić i podać racjonalny powód ich pojawienia się. Zdana sesja, wywalenie z mieszkania, dojeżdżanie przez dwa tygodnie do Krakowa prawie dzień w dzień, koncerty, wizyta w radio, kilka spotkań z fajnymi osóbkami, niestety pogrzeb dziadka, remont, niby spokój, który w ostatnich dwóch tygodniach grudnia okazał się nazbyt zwodniczy – to wszystko to tylko wierzchołek tego, co serio się działo. I w głowie, i w sercu i w ogóle.

Początek roku był spokojny, no, w miarę: zalałam komputer, zmieniłam, zdałam sesję z małymi perturbacjami czyli prawie składałam podanie o warunek, później w marcu był koncert Toma Odella, happysadu, nieco później radio, znów Warszawa, kolejne koncerty. W końcu wywalenie z mieszkania, czego nadal nie jestem w stanie ogarnąć, przyjąć do wiadomości i jakoś sobie tego sensownie ułożyć w głowie. Niepojęte, jak można nie znać ludzi, z którymi mieszka się przez 3 lata i niby zna się ich na pamięć. Wymienione zamki, problemy z odebraniem swoich rzeczy aż w końcu dojeżdżanie do Krakowa codziennie przez niemal dwa tygodnie. Działo się. Później było tylko lepiej – bo jeśli może być tylko gorzej, na pewno będzie 😉

Od sierpnia wszystko potoczyło się własnym dziwnym nieusłuchanym torem: dziadek, remont, problemy z mieszkaniem a w zasadzie brak chęci szukania go, to wszystko się na siebie nałożyło do tego stopnia, że pokój wynajęłam dopiero pod koniec września, w zasadzie biorąc już to, co jest: czyli prawie nic. Uczelnia, zmiana promotora, ten od ciasta, któremu nie smakowało, później olewanie z jego strony i to takie dziwne uczucie, że hej, wszyscy ludzie których znasz, i których obarczasz jakimś zaufaniem – nawet niewielkim niezauważalnym – koniec końców robią cię w konia.

Na 2018 nie mam żadnych planów – pasuje obronić magisterkę, odebrać dyplom, może zabrać się za prawko, skoro obiecałam komuś, że go przewiozę. Może wynająć nowe mieszkanie, może znów zaufać i może tym razem się na tym nie przejechać.

2018, please be good.